ΟΣΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ ο νέος Ασκητής

ΟΣΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ  ΤΣΑΛΙΚΗΣ

ο   νέος Ασκητής 

              

              

Στον πάνσεπτο Χορό των Οσίων ευδιάκριτη θέση κατέχει ο μιμητής των Αγγέλων Ιάκωβος.Αστέρας μεγίστου βεληνεκούς ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης.

Σκεύος εκλογής του Θεού Πατέρα, απεσταλμένος του Κυρίου για παραμυθία του λαού  Του.

Η ζωή του έλαμψε με αχτίδες απλότητας, αστραπές καλοσύνης, προτυπώδη ισάγγελη πολιτεία, πολλαπλές θαυματουργικές επεμβάσεις.

Βλαστός της Μικρασιάτισσας μητέρας του Θεοδώρας και του Ρόδιου Σταύρου πατέρα του. Οι γονείς του θεοσεβείς έφεραν στη γη, στις 5 Νοεμβρίου 1920 τον Ιάκωβο. Συνεργάτες ενσυνείδητοι του Θεού στο σωτήριο έργο Του ενσταλάζουν στο γεώργιο της καρδιάς του τέκνου τους τον σπόρο της Αληθείας και πυροδοτούν το είναι του με την αγάπη σ' Εκείνον.

Το 1922 ο πατέρας του συλλαμβάνεται αιχμάλωτος από τους Τούρκους και οδηγείται στα βάθη της Ανατολίας. Έρχεται κατόπιν και η Μικρασιατική καταστροφή, οπότε η οικογένειά του βιώνει την επώδυνη προσφυγιά και μεταφέρεται στην Ιτέα, με εγκατάσταση στην Άμφισσα. Εκεί τους ανευρίσκει ο πατέρας του και μετακινούνται στη Φαλάκρα της Ευβοϊκής γης.

Το 1927 ο Ιάκωβος φοιτά στο Δημοτικό Σχολείο, αφού ήδη έχει αποστηθίσει τη Θεία Λειτουργία, έκφραση έκδηλη του λατρευτικού του ζήλου και σημειώνει άριστες επιδόσεις.

Σκεύος εκλογής του Θεού ο Ιάκωβος χαριτώνεται και η εμφάνιση της Αγίας Παρασκευής ακτίνα τονωτική της πίστεώς του.Η προσευχή βρίσκεται στα χείλη του και με τη δύναμή της θεραπεύει ασθενείς. Σημείο εμφανές κι αυτό της μελλοντικής του ευάρεστης στο Θεό πορείας του.

Η μόρφωσή του όμως αναστέλλεται και δεν προχωρεί στο Γυμνάσιο, λόγω οικονομικής δυσχέρειας, αλλά εργάζεται χειρωνακτικά.

Ανελλιπής όμως η παρουσία του στη λατρευτική ζωή της Εκκλησίας υμνεί μελωδικά τον λατρευτό του Κύριο και ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Χαλκίδος Χρυσόστομος Α τὸν χειροθετεί Αναγνώστη.

Ζει ασκητικά, προσευχητικά, διακονικά, άοκνα, αυτομεμφικά. Αγρυπνεί και επαγρυπνεί στο κάστρο της ψυχής του, τιθασεύοντας τα πάθη με τη μάχαιρα της νηστείας.

Το 1942 εκδημεί η μητέρα του προλέγοντας την ιερατική του πορεία.

Το 1947 κατατάσσεται στο στρατό, προσφορά στην πατρίδα και υπερβαίνει απτόητα κάθε πειρασμική επίθεση.

Το 1949, 29ετης απορφανίζεται και από την πατρική παρουσία.

Η αγαπητική φροντίδα για την αποκατάσταση της αδελφής του τον βρίσκει παρόντα, χωρίς να μειώνει τον έμφλογο πόθο του για την ισάγγελη πολιτεία.

Τοιουτοτρόπως τον Νοέμβριο του 1952 αναχωρεί αμετάκλητα για την Ιερά Μονή Οσίου Δαβίδ στις Ροβιές Εύβοιας και αφιερώνεται καθολικά στο Θεό.

Επιδίδεται με φλόγα και ζήλο στην άσκηση και 32 ετών κείρεται Μοναχός, ενώ στις 19 Δεκεμβρίου 1952 στη Χαλκίδα χειροτονείται Ιερέας από τον Μητροπολίτη Γρηγόριο.

Θεοφόρος πλέον ο ευλαβέστατος διάκονος του Θεού Ιάκωβος συνεχίζει την πάλη στον αόρατο πόλεμο με τις δυνάμεις του σκότους "δίνοντας αίμα και παίρνοντας πνεύμα".Στο σπήλαιο του Οσίου Δαβίδ δίνει μάχες με τα γόνατα και κατατροπώνει τις πειρασμικές επιθέσεις νικηφόρα, απολαύοντας θεσπέσιες θεοπτίες.

Η άμεμπτη, βιοτή του και ο ανένδοτος ασκητικός του αγώνας ευαρεστεί τον  Θεό και του προσφέρει το προορατικό και διορατικό χάρισμα.

Οι συχνές ένθερμες οικείες συνομιλίες του με τον Όσιο Δαβίδ και με τον Όσιο  Ιωάννη τον Ρώσο τον  ενισχύουν στον  αγώνα του.

Στη Θ. Λειτουργία ζει ανεπανάληπτες στιγμές θεωρώντας την παρουσία των Αγίων Αγγέλων να υπερίπτανται έμφοβα μπροστά στο εσφαγμένο Αρνίο.

Οι θαυματουργικές επεμβάσεις είναι εμφανείς εφ' όσον έχει παρρησία στο Θεό.

Η θεαρέσκεια της αυστηρής ασκητικής ζωής του εμφαίνεται και με την ανάθεση από τον Κύριο της διακονίας του, ως Καθηγουμένου, στις 25 Ιουνίου 1975. Αναλαμβάνει το τιμόνι της Ιεράς Μονής ταπεινά και αθόρυβα και ανέρχεται την κλίμακα των αρετών σταθερά.

Ο Γέροντας Ιάκωβος ήταν προσωποποίηση της έμπρακτης αγάπης, το πρότυπο της "εν Χριστώ καινής ζωής", το κάτοπτρο της ταπείνωσης, το υπόδειγμα της αρετής, το παράδειγμα της εγκράτειας, το έσοπτρο της υπομονής. Ενσάρκωνε το τέλειο μοναχικό ιδεώδες, ακτινοβολούσε Φως Χριστού,μετέδιδε τα Αγιοπνευματικά αγαθά:"χαρά ειρήνη, πραότητα "(Γαλ.ε΄ 22),σκόρπιζε ευφροσύνη στους συνομιλητές του με τη γλυκύτητα των λόγων του, με την "ευωδία Χριστού" (Β  Κορ. β , 15), που βίωνε, νουθετούσε θεόσοφα και ο λόγος του ήταν "άλατι ηρτυμένος" (Γαλ. β΄ , 6). Καθοδηγούσε ένσοφα το λαό του Θεού προς τη σωτηρία.

Η υγεία του όμως κλονίζεται, αλλά ήδη είναι πανέτοιμος με το εισιτήριο θεωρημένο στο χέρι.

21 Νοεμβρίου 1991! Τα Εισόδια της Θεοτόκου εορτάζει, με την συμμετοχή στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και τη μελωδική ψαλμωδία του, εξομολογεί πιστούς αδελφούς, αναμένοντας και την επιστροφή από τη Λίμνη του προσφιλούς συνώνυμου πνευματικού του τέκνου Ιακώβου, ως ήδη χειροτονηθέντος Διακόνου και τότε η λεύκη έγειρε. Πήρε πλέον το δρόμο για την ποθητή πατρίδα!

Πάνδημη η εξόδιος ακολουθία. Ο Γέροντας Ιάκωβος ευλογεί τα πλήθη, που αναφωνούν:   Ἅγιος!!! 

Τώρα πλέον βρίσκεται στη χώρα του Φωτός και απολαμβάνει ατελεύτητα  πανευφρόσυνα τη θέα της Αγίας Τριάδος. Από εκεί πρεσβεύει αδιάλειπτα  για όλους μας και μας αναμένει εναγώνια .Η αγιοκατάταξή του από το Οικουμενικό Πατριαρχείο έγινε στις 27 Νοεμβρίου 2017 και  θα τιμάται στις 22 Νοεμβρίου.-

Απολυτίκιον
Ήχος α΄ Της ερήμου πολίτης.

          Λιβισίου τον γόνον, και Ευβοίας το καύχημα, τον εσχάτοις χρόνοις φανέντα, μοναστών φίλον γνήσιον, Ιάκωβον τιμήσωμεν πιστοί, τον νέον του Χριστού τον ασκητήν, ος ιάσεις παρέχει παντοδαπάς, τοις ευλαβώς κραυγάζουσι· Δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, δόξα τω σε θαυμαστώσαντι, δόξα τω εν εσχάτοις τοις καιροίς Θεώ πρεσβεύοντι.-