ΑΓ. Μ Α Ρ Κ Ε Λ Λ Α.

22.7 Η ΑΓΙΑ ΜΑΡΚΕΛΛΑ.

Το μαρτύριο, έμπρακτη απόδειξη διακαούς αγάπης προς τον Κύριο, έκφραση ζωηρού πόθου, για ταχεία συνάντηση με τον Θεό. Η αναφορά μας στα μαρτύρια, πηγή τόνωσης του φρονήματος, πρόκληση, για μαρτυρική βιοτή, πρόσκληση, για θαρρετή ομολογία πίστεως.
Και να, μπροστά μας τώρα, μια αγωνίστρια της αγνότητας, μια αθλήτρια της σωφροσύνης, το εγκαλλώπισμα τωνΜαρτύρων, το καύχημα της Χίου,η Οσιοπαρθενομάρτυς Μ Α Ρ Κ Ε Λ Λ Α. Μία γυναικεία μορφή με ανδρείο φρόνημα, ισχυρή θέληση, αδούλωτη ψυχή. Ας την γνωρίσουμε, λοιπόν.
Πατρίδα της είναι ο Βολισσός της Χίου. Οι γονείς της είναι εύποροι και χριστιανοί στην πίστη. Η μητέρα της φροντίζει να εμφυτεύσει στην καρδιά της τη φλόγα της αγάπης στον Θεό. Η πίστη ριζώνει μέσα της. Η γραμμή πλεύσεως χαράσσεται ανεξίτηλα. Η μητρική αποστολή όμως τερματίζεται απροσδόκητα. Ο Κύριος καλεί τη φλογερή μάνα στον Ουρανό.
Το πεδίο δράσεως και αγώνα ανοίγεται διάπλατα για τη Μαρκέλλα. Οι υποθήκες της μητέρας της παραμένουν ζωντανές στη μνήμη της. Στο ύφος σοβαρή. Στο ήθος σεμνή. Στα αισθήματα καλοπροαίρετη. Στην ψυχή καλοκάγαθη. Στην καρδιά κυρίαρχη. Στον Χριστό ανήκει. Εκείνον αγωνίζεται να ευαρεστήσει. Τις εντολές Του προσπαθεί να εφαρμόσει. Αγρυπνεί συχνά. Νηστεύει αυστηρά. Προσεύχεται αδιάλειπτα. Ελεεί πρόθυμα. Επαγρυπνεί στις αισθήσεις. Απονεκρώνει το σώμα. Ζωοποιεί το πνεύμα. Συμμετέχει στα Μυστήρια. Χαριτώνεται στην ψυχή. Οι άνθρωποι τη θαυμάζουν. Ο Κύριος την επιβραβεύει.
Ο Διάβολος τη φθονεί. Ενσπείρει πονηρούς λογισμούς, διεγείρει σφοδρό έρωτα στον πατέρα της. Αχαρίτωτος εκείνος, έρμαιο των παθών του, θέλγεται από το κάλλος της κόρης του. Πληγώνεται η καρδιά. Δρουν οι οφθαλμοί. Κατακλύζουν οι λογισμοί. Ακολουθεί η συγκατάθεση. Εναπομένει η πράξη.
Η Μαρκέλλα το αντιλαμβάνεται και ταράσσεται. Το διανοείται και ιλιγγιά. Η επίθεση είναι βίαιη. Η φυγή μόνη λύση. Φεύγει και καταφεύγει στα βουνά. Κρύβεται και ικετεύει τον Κύριο για τη διαφύλαξή της. Η καταδίωξη άμεση. Η αναζήτηση επίμονη. Το κρησφύγετο γίνεται αντιληπτό. Η Μαρκέλλα το αντιλαμβάνεται και φεύγει. Τρέχει ολοταχώς σε παραθαλάσσιο τόπο. Μία βάτος γίνεται η κρύπτη της. Ο διώκτης πλησιάζει. Την αντικρίζει μέσα στην άβατη βάτο. Ο θυμός φουντώνει. Το πείσμα αυξάνεται. Η πυροδότηση της βάτου ύστατο μέσο. Η Μαρκέλλα το βλέπει, εξέρχεται από πίσω και τρέχει στην πεδιάδα. Ο πατέρας την κυνηγά. Αδυνατεί να την φτάσει. Ρίχνει βέλος. Την πληγώνει επώδυνα. Αδιαφορεί για τον σωματικό πόνο. Σκοπός της η διαφύλαξη της αγνότητας. Τρέχει, τρέχει ακατάπαυστα. Οι δυνάμεις της μειώνονται. Ο διώκτης καταφθάνει. Καταφύγιο μοναδικό η αήττητη δύναμη του Νυμφίου της. Προσεύχεται με πόνο. Ικετεύει με θέρμη. Δέεται γοερά. «Κύριε, ας σχισθεί, ας ανοίξει η πέτρα να με δεχθεί, να με κρύψει». Κι ο Κύριος εισακούει τη δέηση κι ευθύς σχίζεται ο βράχος και κρύβεται το σώμα της έως το στήθος. «Σ’ ευχαριστώ, γλυκέ μου Νυμφίε», αναφωνεί με ανακούφιση.
Ο πατέρας της καταφθάνει δαιμονιώδης από τον οίστρο της ακολασίας, έξαλλος από οργή. Προσπαθεί να την ανασύρει. Αδυνατεί και μαίνεται. Ανασύρει το σπαθί, αποκόπτει τους μαστούς της και τους ρίχνει στο βουνό. Αποτέμνει την κεφαλή της και τη ρίχνει στη θάλασσα. Το σώμα της παραμένει άφθορο. Η ψυχή της διαφυλάσσεται πάναγνη.
1500 μ.Χ. Η Μαρκέλλα εισέρχεται στον Ουράνιο Νυμφώνα, για την παραλαβή του άφθαρτου στεφάνου της νίκης, με πορφυρένιο τον παρθενικό χιτώνα. Η αγνότητα διαφυλάχτηκε. Η σωφροσύνη κυριάρχησε. Η διάπυρος αγάπη προς τον Κύριο υπερίσχυσε. Η Μαρκέλλα κατατάσσεται στον πανευκλεή χορό των Οσιοπαρθενομαρτύρων και θαυματουργεί πλούσια.
Από την πέτρα, που δέχθηκε και απέκρυψε το σώμα της, όταν ψάλλεται η ακολουθία της βγαίνουν ατμοί και οι γύρω μαύρες πέτρες γίνονται κόκκινες.
Αγία του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών.-