ΚΥΡ. ΤΥΡΙΝΗΣ. ( Ματθ. στ , 14 – 21 )
Η ΑΦΕΣΗ.
΄΄Εάν γαρ αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, αφήσει και υμίν ο πατήρ υμών ο ουράνιος.΄΄(Ματθ. στ΄14).
Η αγάπη χαρακτηριστικό γνώρισμα του Τριαδικού Θεού.
Μία αγάπη πολυδιάστατη, πολυποίκιλα εκφρασμένη και αναμφίβολα δεδομένη.
Αγάπη καθολική απαιτεί και από τον άνθρωπο ο Θεός.
Μία αγάπη έκδηλη, έμπρακτη, φλογερή, δυνατή και μοναδική.
Μία αγάπη, που θα πηγάζει από μία πυρίφλεκτη καρδιά, από μία ύπαρξη ενδιάθετη για ολοκαυτωματικές, αγαπητικές εκφράσεις.
Μία τέτοια αγάπη προς τον Θεό θα μεταφράζεται και σε μία αληθινή αγάπη και προς τον συνάνθρωπο.
Μία γνήσια αγάπη προς τον αδελφό σηματοδοτεί τη βοήθεια, τη συμπαράσταση, την ανοχή, την συγχωρητικότητα.
Η άφεση των παραπτωμάτων των άλλων απαιτεί πλάτος καρδιάς, βάθος ταπείνωσης, πλημμυρίδα αισθημάτων.
Η συγχωρητικότητα προϋποθέτει ανεξικακία, αμνησικακία, αυτογνωσία, αυτομεμψία, αγάπη πύρινη.
Η συγχωρητικότητα των πτωτικών καταστάσεων των άλλων συνεπάγεται και την από Θεού άφεση των προσωπικών πτώσεων.
Η άφεση των παραπτωμάτων των άλλων απαιτεί αυθυπέρβαση, μετατροπή της φιλαυτίας σε φιλαλληλία.
Ο Θεός μας συγχωρεί ολότελα, αν κι εμείς συγχωρούμε τους άλλους, βιώνοντας την προσωπική μας μετάνοια.
Η συγχώρηση των άλλων εμπεριέχει ταπείνωση και αγάπη.
Η σωτηρία μας συνεπώς περνάει αναπόφευκτα από το κατώφλι του «πλησίον».
Η σωτηρία μας επίτευγμα της αγάπης.
Η αγάπη μέτρο αξίας και αντίτιμο εισιτηρίου για τη Βασιλεία των Ουρανών.
Μία πτυχή έκφρασης αγάπης και η άφεση των παραπτωμάτων των άλλων.
Ας την εφαρμόσουμε, αν ποθούμε όντως τη σωτηρία μας, εφ’ όσον είναι και μονόδρομος, για τις διαπροσωπικές μας σχέσεις με τον Θεό και τούς ἀδελφούς μας.-
Η ΑΦΕΣΗ.
΄΄Εάν γαρ αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, αφήσει και υμίν ο πατήρ υμών ο ουράνιος.΄΄(Ματθ. στ΄14).
Η αγάπη χαρακτηριστικό γνώρισμα του Τριαδικού Θεού.
Μία αγάπη πολυδιάστατη, πολυποίκιλα εκφρασμένη και αναμφίβολα δεδομένη.
Αγάπη καθολική απαιτεί και από τον άνθρωπο ο Θεός.
Μία αγάπη έκδηλη, έμπρακτη, φλογερή, δυνατή και μοναδική.
Μία αγάπη, που θα πηγάζει από μία πυρίφλεκτη καρδιά, από μία ύπαρξη ενδιάθετη για ολοκαυτωματικές, αγαπητικές εκφράσεις.
Μία τέτοια αγάπη προς τον Θεό θα μεταφράζεται και σε μία αληθινή αγάπη και προς τον συνάνθρωπο.
Μία γνήσια αγάπη προς τον αδελφό σηματοδοτεί τη βοήθεια, τη συμπαράσταση, την ανοχή, την συγχωρητικότητα.
Η άφεση των παραπτωμάτων των άλλων απαιτεί πλάτος καρδιάς, βάθος ταπείνωσης, πλημμυρίδα αισθημάτων.
Η συγχωρητικότητα προϋποθέτει ανεξικακία, αμνησικακία, αυτογνωσία, αυτομεμψία, αγάπη πύρινη.
Η συγχωρητικότητα των πτωτικών καταστάσεων των άλλων συνεπάγεται και την από Θεού άφεση των προσωπικών πτώσεων.
Η άφεση των παραπτωμάτων των άλλων απαιτεί αυθυπέρβαση, μετατροπή της φιλαυτίας σε φιλαλληλία.
Ο Θεός μας συγχωρεί ολότελα, αν κι εμείς συγχωρούμε τους άλλους, βιώνοντας την προσωπική μας μετάνοια.
Η συγχώρηση των άλλων εμπεριέχει ταπείνωση και αγάπη.
Η σωτηρία μας συνεπώς περνάει αναπόφευκτα από το κατώφλι του «πλησίον».
Η σωτηρία μας επίτευγμα της αγάπης.
Η αγάπη μέτρο αξίας και αντίτιμο εισιτηρίου για τη Βασιλεία των Ουρανών.
Μία πτυχή έκφρασης αγάπης και η άφεση των παραπτωμάτων των άλλων.
Ας την εφαρμόσουμε, αν ποθούμε όντως τη σωτηρία μας, εφ’ όσον είναι και μονόδρομος, για τις διαπροσωπικές μας σχέσεις με τον Θεό και τούς ἀδελφούς μας.-
